varityzad
คนดูแลเด็ก
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 244
Registration date : 27/05/2007
 | เนเธฃเธทเนเธญเธ: ****Amore - ความทรงจำของหัวใจ****  Mon May 28, 2007 11:57 pm | |
| - เธญเนเธฒเธเธญเธดเธเธเธฒเธ :
- Amore - ความทรงจำของหัวใจ
Amore เป็นภาษาอิตตาลี่นะครับ ความหมายเดียวกับคำว่า Love
ท่ามกลางสายฝนเย็นช่ำ ในเดือนกันยายน ......
" ฟ้า !! ฟ้า..อย่าจากผมไปนะ ฟ้า !!... " สิ้นสุดเสียงของชายหนุ่ม เขาล้มลงบนพื้น พร้อมกับกอดร่างกายอันล่องลอย ไร้วิญญาณของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งสงบนิ่งไปท่ามกลางสายฝน กลางผู้คนรอบข้างที่ยืนมุงกันอยู่มากมาย.. เขากอดเธอแน่นพร้อมกับร้องไห้ ครวญครางออกมา ดูเหมือนว่าเขาทำอะไรไม่ถูก รู้สึกตัวเพียงแต่ว่า เขาสูญเสียสิ่งหนึ่งที่เขารักมากที่สุดไป นั่นคือส่วนหนึ่งของหัวใจเขา.. ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันออกไป เหลือไว้เพียงตัวเขาและความเป็นจริง ที่เขาไม่มีเธออีกต่อไป.... นั่นคือสิ่งที่ผมยังจำมันได้ และภาพในวันนั้นยังคงติดตาของผมมาตลอด ผมไม่เคยลืม ไม่เคยลืมเธอไปแม้แต่น้อย ภาพสุดท้ายก่อนที่เธอจะจากผมไป รอยยิ้มที่ดูสดใสน่ารัก มองทีไรก็ยิ้มออกทุกที นิสัยที่ร่าเริง สดใสอยู่ตลอดเวลา ราวกับเธอเป็นนางฟ้าของผม ผมยังจำมันได้ทั้งหมด จำได้ทุกๆอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ผมได้แต่ภาวนา อยากจะพบเธออีกสักครั้ง ไม่ว่าในฝัน หรือที่ไหนก็ตาม อยากจะพบ อยากจะสัมผัส อยากจะบอกว่าผมรักเธอ เหมือนทุกๆครั้งที่เคยทำ อยากจะยิ้มให้เธอเสมอ อยากจะบอกว่าคิดถึง อยากจะทำทุกๆเพื่อไม่ให้เธอต้องจากผมไป แต่ผมก็รู้ว่าอะไรมันคงย้อนกลับมาไม่ได้ แต่ผมก็ยังรอ รอเธอ ยังคงรอ..ตลอดไป.......
1 ปีต่อมา ในฤดูฝน ช่วงต้นเดือนกันยายน :
"พี่ปู !!.. เช้าแล้วจ้า ตื่นมาฟังไก่ขันได้แล้ว " เสียงของน้องสาวสุดที่รักของผมเธอชื่อ ปุ๋ย ปอ.ปลาเหมือนผม ผมอาศัยอยู่กับน้องสาวตัวเล็กๆของผม กันสองคน พ่อกับแม่ของผมจากไปนานแล้ว ผมก็เลยต้องรับหน้าที่เลี้ยงดูแลน้อง ผมตอนนี้ก็อายุได้ 22 ปีแล้วผมก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลน้องของผมได้ ส่วนน้องของผมอายุ 12 ปี เธอยังเด็กอยู่ ยังคงไม่รับรู้เรืองราวอะไรมากนัก เธอเคยถามผมว่าพ่อกับแม่หายไปไหน ผมก็ได้แต่บอกว่า ท่านทั้งสองไปทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่ ผมจะรอจนเธอโตกว่านี้ สักวันเธอคงจะรับรู้มันเอง ผมเป็นพนักงานบริษัทครับ ผมจบจากมหาลัยมา ผมก็ฟลุ๊กไปติดได้เป็นพนักงานอยู่บริษัทที่ใกล้บ้านผม และผมก็ชอบด้วย เพราะผมจะได้คอยดูแลน้องได้ง่าย วันนี้เป็นเสาร์งานผมหยุด ผมก็เลยจะพาน้องผมไปเดินตามที่ต่างๆสักหน่อย ตอนนี้อากาศกำลังดี และฝนตกปรอยๆ พอที่จะไปไหนมาไหนได้ จากนั้นผมก็พาน้องผมออกเดินไปตามทางเรื่อยๆ แล้วก็มาหยุดตรงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งมีไม้หินอ่อนให้นั่งพักอยู่ ผมมองขึ้นฟ้า หยดน้ำบนใบไม้ใบเล็กๆย้อยลงมาใส่ตาผม ผมหลับตาทันทีที่น้ำเข้าตา ผมกระพริบตาถี่ๆอยู่สักพักแล้วค่อยๆมองไปข้างหน้า ผมเห็นคล้ายๆกับว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผมตั้งใจมองดีๆ เธอ...เธอคือ..." ฟ้าา !!!.. " ผมตะโกนเรียกออกไป พร้อมกับขยี้ตา แต่..ไม่ใช่เธอ เห้อผมอาจจะเพ้อไปเองก็ได้ น้องสาวผมสะกิดผม "พี่ปูเป็นอะไรค่ะ " ผมก็ได้แต่ตอบกลับไปว่า "ปล่าว.." ผมก้มหน้าลง แล้วถอนหายใจ ได้แต่บ่นอะไรอยู่ในใจว่า ผมคิดถึงเธอจริงๆ ผมคิดถึงเธอ..จริงๆ.. นี่ก็ผ่านมาแล้ว 1 ปีเต็มตั้งแต่วันที่เธอจากผมไป ผมไม่สามารถลืมเธอได้ลงสักครั้ง ไม่ว่าหลับหรือลืมตา ผมยังเห็นหน้าเธอที่ดูน่ารักสดใสเสมอ ผมรักใครไม่ได้อีก ในใจของผมมีแต่เธอคนเดียว ผมยังคงภาวนาอยู่เรื่อยไป อยากจะพบเธออีกครั้ง อยากจะกลับไปแก้ไข ก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไป... ระหว่างที่ผมกำลังเหม่อลอยถึงเธออยู่นั้น น้องสาวตัวดีของผม ก็เกิดหิวขึ้นมาผมก็เลยต้องพาเธอไปทานไอศกรีม ของชอบของเธอ ผมมองน้องผม เธอดูน่ารัก และไร้เดียงสาทำให้ผมยิ้มออกเวลามองเธอผมจึงรักปุ๋ยมากที่สุด เพราะตอนนี้ผมเหลือเธอเพียงคนเดียว.. หลังจากทานอะไรกันเสร็จก็พากันเดินกลับบ้าน แล้วแวะหยุดอยู่ที่สะพานข้ามแม่น้ำสายหนึ่งในหมู่บ้านของผม ผมหยุดอยู่แล้วมองลงไปในแม่น้ำ สายน้ำกำลังเคลื่อนไหวไปตามทาง ไหลไป ไม่มีใครรู้จะหยุดอยู่ที่ไหน การเดินทางของสายน้ำ เหมือนกับการเดินทางเวลาของหัวใจ ซึ่งก็ไม่รู้จะไปหยุดอยู่ที่ไหน จะโลกนี้หรือโลกไหนก็ตาม แต่ใจของผมก็ยังคงมีแต่เธอคนเดียว และผมก็จะให้มัน หยุดไว้แค่ที่เธอ.....
เช้าวันอาทิตย์ ฝนก็ยังคงตกอยู่เหมือนเดิม.. ผมลุกจากเตียง..มองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูต้นไม้สีเขียวสดหลังบ้านผม ดูเหมือนมันจะยินดีเอาใบไม้สีเขียวอ่อนๆออกมารับน้ำฝนที่เย็นฉ่ำและสดชื่น ผมอยากได้รับความสดชื่นนี้บ้าง ก็เลยเดินออกจากห้องไปไปหลังบ้าน ทั้งๆที่ยังแต่งชุดนอน แล้วไปยืนตากฝน ผมรู้สึกว่ามันชุ่มฉ่ำเกินไปจนผมรู้สึกหนาว แต่ความรู้สึกแบบนี้ ก็สะกิดใจลึกๆของผมขึ้นมาอีกครั้ง ...ผมเคยกระโดดโลดเต้นพร้อมกับเธอท่ามกลางสายฝน ถึงแม้จะรู้สึกหนาว แต่ก็อุ่นภายในหัวใจ รู้สึกอุ่นที่มีเธอเคียงข้างผม อุ่นที่เธอไม่จากไปไหน และอุ่นที่เธอรักผม และผมก็รักเธอ... ผมคิดถึงเธอจัง ผมไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะทำวิธีไหน ให้ได้พบกันอีกสักครั้ง ผมอยากจะบอกรักเธอ อยากจะมองตา อยากจะกอดเธอด้วยความรักที่ผมมีทั้งหมด และให้เธอรู้ว่าผมจะรักเธอตลอดไป ผมมาสะดุ้งรู้สึกตัวอีกทีก็ไอ่ตอนที่น้องสาวตัวเล็กของผมเรียก "พี่ปู !! ไปยืนตากฝนทำไมอ๊ะ..!! เข้ามาในบ้านสิคะ เปียกหมดแล้วนั่น" ผมก็เลยรีบเดินเข้าบ้าน เพราะหนาวมากเหมือนกัน เมื่อกี้ผมแทบไม่รู้สึกตัวว่าผมยืนตากฝนอยู่ เห้อผมนี่เหม่อลอยจริงๆ ..หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ น้องสาวสุดที่รักของผมก็บ่นอะไรขึ้นมา "พี่ปูจ๋า หนูหิวแล้วอะค่ะ" เหอะๆ ผมก็ลืมไปเหมือนกัน ยังไม่ได้ทำอะไรให้ทานเลย ก็เลยจัดแจงผัดข้าวสุดฝีมือ และแล้ว..!! "ปิ๊ ง ๆๆ (ข้าวผัดกระเพราไข่ดาว) ฝีมือผมเสร็จเรียบร้อยแล้วคร้าบ !!!" แล้วผมก็นั่งทานไปคุยไปกับน้องของผม... หลังจากทานอะไรเสร็จ ผมก็ออกมาเดินนอกบ้าน พร้อมร่มคู่ใจ เดินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ที่ร้านขายดอกไม้ร้านหนึ่ง ผมสะดุดตาที่ดอกกุหลาบสีขาว มันเป็นดอกไม้ที่ผมชอบมาก และเธอก็ชอบเหมือนกัน เลยก็ลองเลือกๆดูแล้วก็ซื้อมาช่อนึง กะจะเอาไปฝากน้องสาวสุดที่รักที่บ้าน ผมเดินไปเรื่อยๆตามทาง ผ่านร้านค้าต่างๆ ผู้คนมากมาย..เดินไปเดินมาผมก็รู้สึกเมื่อย เลยมานั่งพักในร้านกาแฟ ผมจำได้นะ ผมเคยมานั่งกินนมสดอุ่นๆ กับเธอบ่อยๆ แต่วันนี้ ผมต้องนั่งอยู่คนเดียว เก้าอี้ข้างหน้าดูว่างเปล่าผมสั่ง นมสดมาแก้วนึง แล้วก้ดื่ม จิบๆไป ร้านนี้เป็นกระจกใส เลยมองเห็นออกไปด้านนอก มองดูทุกครั้งก็ยังเป็นมุมเดิม มุมที่ไม่เคยเปลี่ยนไป ต้นไม้ต้นเดิม ดอกไม้ช่อเดิม สิ่งที่เคยทำร่วมกัน ยังคงตราตรึงติดอยู่ในใจ ไม่เลือนลางน้อยลงแม้แต่นิดเดียว ผมยังคงคิดถึงเธอทุกครั้ง ทุกเวลา ทุกวินาทีที่ผมรู้สึกตัว และในทุกทุกที่ ที่ผมชอบไป ตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ผมไม่เคยห่างเธอเลยแม้สักครั้งเดียว จะกิน จะนอน จะเดินก็อยู่ด้วยกัน เหมือนกับเป็นคนคนเดียวกัน อยากให้เธอรู้ว่าผมคิดถึงเธอจริงๆ คิดถึงเธอสุดหัวใจ .... ผมได้แต่บ่นพรึมพรำในใจแล้วก็เดินกลับบ้าน ทั้งๆที่มีร่ม แต่ก็ไม่ได้กางมันออกมา ยอมให้น้ำฝนซึมซับเข้าไปในใจหัว ให้รู้ว่ารักเธอ ........"พี่ปู.. ไปไหนมาคะ ทำไมเดินตากฝนมาล่ะ" ออกมาหาผมถึงหน้าบ้าน แล้วก็พาผมเข้าบ้านไป ผมเหงา ผมเหงาจริงๆ ขาดเธอไปสักคน หัวใจผมแทบจะสลาย ผมไม่รู้ ว่าทุกวันนี้ผมจะอยู่เพื่ออะไร ถ้าผมไม่มีน้องสาวของผมคอยยึดเหนี่ยวบางคราวที่อ่อนล้าไว้ ป่านนี้ผมคงจะตามเธอไปแล้วเช่นกัน...
ช่วงกลางคืนฝนเริ่มซาๆไป แต่บรรยากาศตอนนี้มีลมพัดเย็นๆ ทำให้รู้สึกหนาวเล็กน้อย ผมหยิบผ้าคลุมผืนเล็กๆในห้อง แล้วเดินออกมานั่งอยู่ระเบียงหน้าบ้าน ผมแหงนหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า ดูปรอดโปร่งกว่าช่วงอื่นๆ ดาวดวงน้อยแต่ละดวง ต่างส่องแสงระยิบระยับ มองดุแล้วสบายตา ผมอยากไปอยู่ข้างบนนั้นกับดวงดาวทั้งหลาย และผมคิดว่าเธอคงจะอยู่ที่นั่นเหมือนกัน ผมมองดาวแล้วก็ยิ้มไป คิดว่าผมกำลังมองเธออยู่บนฟากฟ้าที่แสนไกล ไกลมากจนเกินที่ผมจะเอื้อมไปขว้า หรือสัมผัสกับมันได้อีกแล้ว..
เช้าวันจันทร์ ฝนไม่ตกเหมือนอย่างเคย ทุกทุกอย่างดูเป็นปกติ...
"พี่ปู !!พี่ปู...มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย..!!..ทำไมไม่เข้าไปนอนข้างในบ้าน" ผมได้ยินเสียงของน้องผม และเธอก็เขย่าผมเป็นพักๆ ผมค่อยๆลืมตาดู และรู้สึกว่าปวดต้นคอนิดหน่อย ผมมารู้สึกตัวอีกทีว่า ผมมานอนอยู่ตรงระเบียงทั้งคืน ผมทำไมเหม่อลอยแบบนี้นะ.. แล้วน้องสาวสุดที่รักของผมก็ลากผมไปอาบน้ำ หลังจากที่ผมทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมก็ทำอาหารให้น้องของผมทาน ส่วนตัวผม ก็คงต้องออกไปทำงาน บริษัทของมอยู่ใกล้ๆบ้านเลยค่อยๆเดินไป เพราะผมเริ่มทำงานตั้งแต่ 9 โมง แต่นี่ยังไม่ 8 โมงเช้าเลย ผมก็เลยไปหาอะไรทานรองท้องก่อน ผมมานั่งอยู่ที่ร้านข้าวต้มหมูสับ ก็เลยนั่งทานไป แล้วก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดูด้วย ผมอ่านไปซักพอวางหนังสือพิมพ์ลง...... ไม่....ไม่ใช่.. ผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงหน้าผม ยิ้มที่ดูสดใส ท่าทางร่าเริง .......ฟ้า.. ฟ้า..นั่นฟ้าใช่มั้ย..!! ...ผมตะโกนออกไป พร้อมกับวิ่งไปหาเธอ ผมมองดูเธอใกล้ๆ ใช่จริงๆด้วย ใช่ฟ้าจริงๆด้วย ...เธอหันหน้ามาหาผม พร้อมกับเรียกชื่อผม "ปู.." ผมร้องไห้โฮห้องมาเสียงดัง โดยไม่สนใจคนรอบข้าง จนเธอถามผมออกมา "ปู..ปูเป็นอะไรจ๊ะ..ร้องไห้ทำไม..มีอะไรหรือปล่าว" ผมตอบเธอทั้งทั้งที่ร้องไห้ว่า ผมคิดถึงเธอ ..... ผ่านไปสักพัก ผมพาฟ้ามานั่งคุยกัน " ฟ้า...นี่ฟ้าตัวจริงๆหรือเปล่า.. ไม่ได้หลอกกันนะ. .ฟ้า ..." ผมพูดพร้อมจับตัวฟ้า " ปูเป็นอะราย... ฟ้าก็ฟ้าจริงๆน่ะสิ จะให้เป็นใครที่ไหนละจ๊ะ.. " ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ ทั้งทั้งที่วันนั้นผมก็ยังเห็นฟ้าจากไปต่อหน้าผม แต่ผมก็ไม่อยากจะคิดถึงมันอีกแล้ว และไม่คิดจะบอกอะไรให้ฟ้ารู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น.. ผมพาฟ้าไปที่ต่างๆ ที่เคยไปกัน โดยที่ผมลืมไปว่า ผมต้องไปทำงานถือว่าวันนี้ผมโดดงานไป.. ผมมองฟ้า มองแต่เพียงใบหน้าของฟ้า มองรอยยิ้ม มองความน่ารักสดใส ที่ฟ้ามี ผมอยากจะเก็บภาพนี้ ไว้นานๆและจนลมหายใจสุดท้ายของผม ผมมองฟ้า จนเธอถามว่าผมเป็นอะไร "ปูเป็นอะราย ทำไมเอาแต่มองฟ้าอะ ฟ้าเขิลหมดแล้วน๊า... " เธอน่ารักมากเวลาเธออาย ผมขยับตัวเข้าไปกอดเธอและกอดให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมรู้สึกอุ่นในหัวใจของผม เหมือนความรักที่เรามีต่อกันมันพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกมีความสุขเหลือเกิน อยากจะอยู่กับฟ้าแบบนี้ไปนานๆจัง ... และแล้วก็ถึงช่วงเย็น ฝนเริ่มตกลงมาผมไม่ได้เอาร่มมาด้วย เลยต้องเดินตากฝนกลับบ้าน กับฟ้าสองคน ...เดินไปตามทางเจอร้านขายตุ๊กตาร้านหนึ่งอยู่อีกฝั่งของถนน เป็นตุ๊กตาหมีสีฟ้า ผมอยากซื้อให้ฟ้า เพราะฟ้ายังไม่เห็นเลยผมเลยบอกฟ้าว่า "ฟ้า...ฟ้ารอตรงนี้แปบนึงนะ เดี๋ยวปูมานะ" แล้วผมก็จัดแจงทำเป็นเดินอ้อมไปอีกทางนึงเพื่อไม่ให้ฟ้ารู้ แล้วก็ข้ามถนนไป พอผมซื้อเสร็จก็เดินอออกมานอกร้าน แล้วตะโกนเรียกฟ้าจากอีกฝั่งของถนน " ฟ้า!!.. อยากได้ป๊าว !!~ " ฟ้าหันมามอง พอเห็นตุ๊กตาหมีเท่านั้นแหละก็ทำท่าดีใจเป็นอย่างมาก ผมก็เลยบอกไปว่า "อยากได้ก็ข้ามมาเอาน๊า " ผมกะว่า ถ้าฟ้าข้ามมาหาผม ผมจะกอดฟ้าทันทีเลย ..แล้วฟ้าก็เดินข้ามถนนมา แต่ยังไม่ทันพ้นถนน... "ปี๊ด ปี๊ดดดดดด !! .. ........... ฟ้า.....!!!!!!!!!!! ตูมม!! " หลังจากสิ้นเสียง ทุกสิ่งทุกอย่างดูเงียบลงไป ผมมองไปที่ฟ้า เธอนอนนิ่งอยู่บนพื้นถนน น้ำใสๆจากตาผมก้ไหลออกมาปนกับน้ำฝนที่กำลังตกลงมา ผมวิ่งเข้าไปกอดเธอทันทีแล้วก็ร้องไห้ แล้วพูดได้คำเดียว" ฟ้า !! ฟ้า..อย่าจากผมไปนะ ฟ้า !!... " ร่างที่ดูเงียบ และนิ่งของฟ้า ผมคิดว่าผมคงได้เจอฟ้าเป็นครั้งสุดท้าย.... แต่มีบางอย่างมาสะในใจผมทันที ว่า นี่คือเหตุการณ์ที่ผมเคยได้เจอไปครั้งหนึ่ง ส่วนครั้งนี้ล่ะหมายความว่าอะไร...คืออะไรกันแน่ ตอนนี้ผมกอดฟ้าแล้วร้องไห้ ...และสิ่งหนึ่งก็ทำให้ผมสะดุ้งขึ้นมา "พี่ปู....พี่ปู..!! ทำไมมานอนตรงนี้ ทำไมไม่เข้าไปนอนข้างในบ้านล่ะ" เสียงของปุ๋ย ปุ๋ยเรียกผม ผมชักงงกับตัวเอง เลยค่อยๆลืมตาขึ้นมา ผมอยู่บนระเบียงบ้าน ผมเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว แล้วเรื่องเมื่อสักครู่ล่ะ หรือว่าผมฝันไป ผมลองหยิกตัวเองหนึ่งครั้งรู้สึกเจ็บ ผมคงฝันไปจริงๆ งั้นฟ้าล่ะ ฟ้าไปไหน .. ฟ้าจากผมไปแล้ว จากผมไปนานแล้ว ต้นเหตุก็คือผม ถ้าผมไม่เรียกเธอวันนั้น เธอคงไม่จากผมไปแบบนี้ น้ำตาใสๆ เริ่มไหลรินออกจากตาผม ผมได้แต่โทษตัวเอง ในสิ่งที่ผมทำไป ผมอยากบอกให้ฟ้ารู้ ว่าผมรักฟ้า ผมคิดถึงฟ้า และอยากขอโทษในทุกๆสิ่ง.... ฟ้ารอผมนะ สักวันผมจะตามฟ้าไป.....
ผมพึ่งรู้ว่า การสูญเสียสิ่งสำคัญไป มันไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้อีก เช่นกับผมที่เสียฟ้าไป ไม่มีทางได้เจอกันอีกเลย........................................
************************************************** | |
|
PiaS_DekFilm
เด็กวัยรุ่น
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 26
Registration date : 28/05/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ****Amore - ความทรงจำของหัวใจ**** Mon Jun 04, 2007 11:42 pm | |
| ฉันจะติมตามเทอทุกที่
มะมีโอกาส
ฉันจะรอและพิสูจน์ตัวเอง
ฉันจะไม่ งง อีกแล้ว | |
|
phoenix
เด็กวัยรุ่น
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 11
Registration date : 07/07/2007
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: ****Amore - ความทรงจำของหัวใจ**** Wed Jul 18, 2007 6:57 pm | |
| | |
|
